„Порятунок душі” у світлі тестаментів львівських вірмен XVII–XVIII століть

Abstract

Tożsamość lwowskich Ormian w XVII i XVIII wieku, która w tym czasie zachowywała wyraziste cechy odrębnej wspólnoty, jednocześnie znajdując się pod dużym religijno-kulturalnym wpływem społeczności katolickiej (polskiej) miasta, znalazła odzwierciedlenie w testamentach miejscowych przedstawicieli „nacji ormiańskiej”. Umieszczone w nich dyspozycje dotyczące ratunku duszy wskazują na to, że większość Ormian lwowskich w okresie pounijnym stopniowo integrowała się z kulturą rzymskokatolicką, a jednak zachowywała silny związek ze swą wspólnotą etniczną, z niektórymi jej obyczajami. Dla testatorów ormiański kościół katedralny we Lwowie był główną świątynią w pośrednictwie pomiędzy Ormianami a Bogiem, oni też nakładali obowiązek modlitwy za ich dusze na wyższe i niższe duchowieństwo ormiańskie, bractwa, klasztory oraz szpitale ormiańskie. Dla Ormian aktualnym zostawało zbawienie dusz zmarłych przodków i członków rodziny, a wysokość określonych na „zapisy pobożne” kwot zależała od stanu majątkowego testatorów.